“O Poder do Agora”
de Eckart Tolle.
Por mais de trinta anos um mendigo
ficou sentado no mesmo lugar, debaixo de uma marquise. Até que um dia, uma
conversa com um estranho mudou sua vida:
– Tem um trocadinho aí pra mim, moço?
– murmurou, estendendo mecanicamente seu velho boné.
– Não, não tenho – disse o estranho. –
O que tem nesse baú debaixo de você?
– Nada, isso aqui é só uma caixa
velha. Já nem sei há quanto tempo sento em cima dela.
– Nunca olhou o que tem dentro? –
perguntou o estranho.
– Não – respondeu. – Para quê? Não tem
nada aqui, não!
– Dá uma olhada dentro – insistiu o
estranho, antes de ir embora.
– O mendigo resolveu abrir a caixa.
Teve que fazer força para levantar a tampa e mal conseguiu acreditar ao ver que
o velho caixote estava cheio de ouro.
Eu sou o estranho sem nada para dar,
que está lhe dizendo para olhar para dentro.
Não de uma caixa, mas sim de você
mesmo. Imagino que você esteja pensando indignado: “Mas eu não sou um mendigo!”
Infelizmente, todos que ainda não
encontraram a verdadeira riqueza – a radiante alegria do Ser e uma paz
inabalável – são mendigos, mesmo que possuam bens e riqueza material. Buscam,
do lado de fora, migalhas de prazer, aprovação, segurança ou amor, embora
tenham um tesouro guardado dentro de si, que não só contém tudo isso, como é
infinitamente maior do que qualquer coisa oferecida pelo mundo.
A palavra iluminação transmite a ideia
de uma conquista sobre-humana – e isso agrada ao ego –, mas é simplesmente o
estado natural de sentir-se em unidade com o Ser.
Quando você se percebe, consciente ou
inconscientemente, como um fragmento isolado, o medo e os conflitos internos e
externos tomam conta da sua vida.
(Trecho extraído do capítulo 1º da obra citada)
tradução para a Língua Internacional, Esperanto:
Eltiraĵo el la 1ª ĉapitro de la verko "La
Potenco
de
la Nuno",
de
Eckhart
Tolle.
Dum pli ol tridek jaroj almozulo sidis en la sama loko, sub
markezo.
Unu tagon, konversacio kun fremdulo
ŝanĝis
lian
vivon:
-
Ĉu vi havas
monereton
por mi,
fraŭlo?
-
li
murmuris,
aŭtomate
etendante lian
malnovan
ĉapon.
- Ne, mi ne havas – diris la fremdulo. – Kion vi havas en tiu kofro sub
vi?
- Nenion, ĉi tio estas nur malnova
skatolo.
Mi
eĉ ne scias
kiom longe
mi
sidas
sur
ĝi.
- Ĉu vi neniam rigardis ĝian internon? - demandis
la
fremdulo.
- Ne – respondis la almozulo. Por kio? Estas nenio
tie!
-
Rigardu
internen -
insistis
la
fremdulo,
antaŭ ol foriri.
- La almozulo decidis malfermi
la
skatolon.
Li
pene levis
la kovrilon kaj
apenaŭ povis
kredi,
kiam li vidis, ke
la
malnova
skatolo
estis plena
de
oro.
Mi estas la fremdulo kun nenio por doni,
kiu
diras al vi:
rigardu
internen. Tamen ne
rigardu internon de
skatolon, sed
de vi mem.
Mi imagas,
ke vi pensas
indigne:
"Mi ne estas
almozulo!"
Bedaŭrinde ĉiuj, kiuj ankoraŭ ne trovis la veran riĉecon – la radian ĝojon
de
la Esto
kaj
neskueblan pacon
-, estas almozuloj,
eĉ
se
ili
posedas havaĵojn kaj materian riĉecon.
Ili serĉas
ekstere
erojn de plezuro, aprobon,
sekurecon aŭ
amon,
kvankam
havantaj
en si mem garditan trezoron,
kiu ne
nur
enhavas
ĉion tion,
sed kiu estas ankaŭ senfine
pli granda
ol io ajn
proponata de
la
mondo.
La vorto iluminiĝo portas signifon de superhoma
atingo
- kaj tio plaĉas al la
ego -,
sed ĝi estas
simple
la
natura
stato
sentiĝi
en unueco kun
la
Esto.
Kiam vi sin perceptas, konscie aŭ nekonscie,
kiel izolita
fragmento,
la timo
kaj
la internaj
kaj
eksteraj
konfliktoj
regas
vian
vivon.
Tradukita de Silvio M. Maximino, reviziita de
José Mauro Progiante – Bauru-SP
